Τα τραγούδια της παρέας
τραγουδώντας στην λαοθάλασσα των κύκνων
Περνάγαμε ωραία
μ’ εκείνη την παρέα
τα γέλια μας χαλούσαν τις βραδιές
και στρίβαμε τσιγάρα
σαν καραβιού φουγάρα
και μοιάζαν οι καπνοί μας προσευχές
Ουσίες, ουσίες κι οινοπνεύματα
κι άρχισαν να ξεντύνονται
μες στο μυαλό τα πνεύματα
Τα χρόνια τα μοιραία
τα φάγαμε παρέα
απάνω σε κρεβάτια κι αγκαλιές
κι αυτό που τώρα ζούμε
σαν άρωμα να πούμε
που βγάζουν δυο χιλιάδες πασχαλιές
Η Παρέα 
Από τα άσματα ..,που τραγουδήθηκαν
στο νησί της Σχερίας και μιας Αυτοσχεδίας!
Όταν ο Ερμής έδιδε την Λύρα στον Απόλλωνα….
Από τα τραγούδια….του αοιδού «Δημόδοκου.»
..που αγαπώ. ..;-)
Λίο
Ίτε παίδες και παρέες…. Ελλήνων!
Ένα δύο τρία άντε όρτσα τα πανιά
κόντρα στο ρεύμα συνθηκολόγησης,
κόντρα στους δυνάστες, κόντρα σε όλα!
Οι πολεμιστές δεν παραδίδονται, δεν παραιτούνται ποτέ,
είτε κυνηγούν είτε ονειρεύονται,είτε τραγουδούν!
Είναι έτσι, η ενεργειακή και η ψυχική τους δομή!
Ονειρεύομαι…σαν τον καραγκιόζη!
Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι π’ ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη
Φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα, σαν να ‘ταν επιβάτες
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποιο φορείο θα μας κουβαλήσει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει σώμα να ψηφίσει, να ψηφίσει
Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ’ το λευκό πανί, μέσα απ’ το κιβούρι
Μα όσο κι αν μετρώ, κάτι περισσεύει
Τρύπια είν’ η αγάπη μας και δε μας προστατεύει
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια
Μέσα από την κάλπη, τη στατιστική
μάς κοιτάει ο Χάρος και τού τρέχουνε τα σάλια
Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες
Κι αν δεν ντρέπεσαι να γυρίσεις πίσω
έλα στην παράσταση να σε γιουχαίσω
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει…
Τα τραγούδια που αγαπήσαμε και τραγουδήσαμε τα βράδυα αυτοσχεδιαστικά, χορεύοντας διαδικτυακά , στερεώνοντας ένα νησί που αγαπάμε πολύ.
Καθίσαμε ξανά στα θρανία , και μάθαμε όσα έπρεπε να μας πούν αλλά μας τα έκρυβαν συστηματικά αυτοί που έκλεψαν την ομορφιά του κόσμου
Απόφοιτος με ντοκτορά πλέον του καλύτερου και του πιο έγκυρου πανεπιστήμιου του κόσμου.
Οι πολεμιστές δεν μεμψιμοιρούν γιατί δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους και ξέρουν να αντιστέκονται και να πολεμούν γιατί δεν υπήρξαν ποτέ δούλοι και δεν θέλουν να γίνουν αφέντες τύραννοι κανενός.
Γι΄αυτό είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Ποιος είναι ο πιο καλός μαθητής στην τάξη ;;;
Καλοί και κακοί μαθητές
εγερμένοι και εξερμένοι
στων Ελλήνων την Επιστροφή!
Η Έγερσις
Να σηκωθούμε !
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν’ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ανθίζουν
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει….
Τι να πει και ενας απλος σχολιαστης σε μια τοσο εξαιρετικη,ενδιαφερουσα και…μουσικη Παρεα;Απλα σας αφιερωνει ενα τραγουδακι,ελπιζοντας να συνεχισει να απολαμβανει τα ωραια τραγουδια και τον…χορο σας.για πολυ καιρο ακομη;-))
Χωρις ομως…Γιωργο και Γιαννακη,αλλα με Αλεξανδρο και Λεωνιδα!
Η εξεγερμένη παρέα!
Η εξέγερσις των Ελλήνων και των Φιλελλήνων!
Η εξεγερμένη αξιοπρέπεια!
Ας κρατήσουν οι χοροί….του Αλεξάνδρου του Λεωνίδα
του Θεμιστοκλή….
Εξέγερση πριν απονευρώσουν την ψυχή μας, εξέγερση πριν σκοτώσουν το μυαλό μας σε ανήλιαγα κελιά. Εξέγερση για να μην ξεχάσουμε ποιοί είμαστε. Αυτοί που δειλιάζουν έχουν ήδη γεράσει.
Πριν την εξέγερση Σ απονευρώνουν ψυχή μου, κράτα τον πόνο σου. Πείσε τον γόνο σου να μη ξεχάσει, μην ησυχάσει. Σε κλειδώνουν κελί μου, κάνε τον χρόνο σου, τον ψευδοκτόνο σου, να ευωδιάσει πριν σκοτεινιάσει. Σε ντοπάρουν μυαλό μου, να κάνεις έφεση. Κάνε εξέγερση, κι όποιος δειλιάσει θα χει γεράσει. Σε θυμίζουν καλό μου, χάσου απ τα μάτια μου, στα δήθεν παλάτια μου, λέω να φτύσω, να με ξυπνήσω. Σε κρύβουν ρίμα μου, πριν γίνεις ποίημα μου. Άλλο ένα κρίμα μου, αν δε σε ψάξω, να σε ταιριάξω. Στο ταξίδι μου, παλιό παιχνίδι μου, σαν το λεπίδι μου, που θα το σπάσω μόνο αν θα φτάσω. Σ απονευρώνουν ψυχή μου, κράτα τον πόνο σου. Πείσε τον γόνο σου να μη ξεχάσει, μην ησυχάσει. Σε κλειδώνουν κελί μου, κάνε τον χρόνο σου,τον ψευδοκτόνο σου, να ευωδιάσει πριν σκοτεινιάσει.
Αχ …μάνα μας Ελλάς….πως μας πληγώνεις κάθε φορά
….πως μας σμιλεύεις…από την φωτιά και το σίδερο
… πριν την εξέγερση
όταν μας περνάς.
Λίο
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που αρέσκονται πολλοί να τα λένε , κομπάζοντας ,αλλά όταν έρθει η στιγμή να τα αποδείξουν ορρωδούν και ποιούν την νήσσαν.
Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία
και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή
όταν κοιμάσαι άλλοι γράφουν ιστορία
στο περιθώριο μην βάζεις την ζωή΄
Έχω βαρεθεί τις κρύους παγερούς ανθρώπους με το άδειο βλέμμα, τα ανδρείκελα που πηγαινοέρχονται και μιλούν ακόμη από κανάλι σε κανάλι, τους υπαλληλίσκους και την νοοτροπία τους ,φοβητσιάρηδες, λιγδιασμένοι δούλοι χονδροί με υπακοή περισσή. Αυτούς που περιφέρουν την αδειοσύνη τους λέγοντας μεγάλα λόγια που έχουν αντιγράψει γιατί είναι αδύνατο να σκεφτούν μόνοι τους αφού στο μυαλό είναι νωθροί.
Τον παρομοιώδη μέσο ανθρωπάκο που ονειρεύεται επαναστάσεις αλλά συνεχίζει να κολυμπάει στο βόθρο που τον έβαλαν. Αλλά προπαντός τους ψευτοφίλους , την μικροψυχία τους , την κακία τους που δεν μπορούν ούτε να κρύψουν, την κουτοπονηριά τους, την ανόητη φλυαρία τους, πάντα γύρω από τον σπουδαίο εαυτό τους. Τους έχω σιχαθεί .
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τους έχω βαρεθεί.
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό, στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, την έχω βαρεθεί.
Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί.
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες, κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή, τους έχω βαρεθεί.
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, τον έχω βαρεθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,τους έχω βαρεθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω βαρεθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω σιχαθεί.
Αντί να είμαστε βαρετοί κοινότυποι συνηθισμένοι
παγιωμένοι εμμονικοί
τύποι και προβλέψιμοι
…ας γίνουμε ασυνήθιστοι, ρευστοί και απρόβλεπτοι
και καθόλου πληκτικοί…
Ή τουλάχιστον …ας προσπαθήσουμε…
Λίο
Οι Έλληνες…. που δεν έχεις συνηθίσει…
Βγείτε από την πλήξη σας , πάψτε να είστε ένα καλοκουρδισμένο εξάρτημα μιας αλεστικής κρεατομηχανής…….σε αυτό το πελώριο κοτέτσι η μόνη εξέλιξη σας είναι να γίνεται μία νόστιμη κοτόσουπα.
Γεννήθηκα στην Κιβωτό
μαζί με τ’ άλλα ζώα
και τώρα εδώ σας τραγουδώ
δαιμόνια κι αθώα
Γεννήθηκα και μου ‘δωσαν
για προίκα μια μαγκούρα
να τη βαράω με δύναμη
στου νου την καμπούρα
Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας
κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό
θα ‘ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας
είναι από άριστο υλικό
Γεννήθηκα με ένα γιατί
μες την καρδιά κρυμμένο
ποιους μάγκες εξυπερετώ
ποιοι μ’ έχουν κουρδισμένο
Με φέρανε και μου ‘πανε
ποτέ μιλιά μη βγάλω
πως είναι που γεννήθηκα
προνόμιο μεγάλο
Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας…
Γεννήθηκα στην Κιβωτό
εννιά και δεκατρία
την ώρα που οι πλανήτες μου
βαράγαν μα…
Μαρία με τα κίτρινα
με βάση τα δεδόμενα
εδώ ο πλανήτης χάνεται
κι εσύ το παίζεις γκόμενα
Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας..
Ενα τραγούδι αφιερωμένο στον ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟ του Ελληνικού μας κινηματογράφου, Θόδωρο Αγγελόπουλο, που με τον ΘΙΑΣΟ του μας ταξίδεψε ως τα ΚΥΘΗΡΑ, γίναμε ΚΥΝΗΓΟΙ στο ΛΙΒΑΔΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ, βαδίσαμε μέσα ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ, θαυμάσαμε το ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΕΝΟΣ ΠΕΛΑΡΓΟΥ,γίναμε ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΣ, και μέσα απο την ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, επιστρέψαμε στην ΑΘΗΝΑ ,ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, υπο ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ, και όλα αυτά σε μία ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ
Άρρωστη καρδιά δε βρίσκει γιατρειά στη λησμονιά
χάνεται στ’ αγιάζι μέσα στο βοριά στα ξένα μακριά
Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας
Σ’ άγγιξε ξανά του κόσμου η παγωνιά κι η ερημιά
πώς να τη γιατρέψεις την παλιά πληγή βαθιά μες στην ψυχή
Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας
Ταξίδι στην γνώση
ταξίδι στο κέντρο του Ήλιου
….σε αυτογνωστική διαδρομή
μέσα από ένα ποσειδώνιο τοπίο…. σε ομίχλη πυκνή.
Πριν το χάραμα …ξεκινήσαμε..
συντροφιά με μια ονειρεμένη παρέα
.μαζί με το βλέμμα του Οδυσσέα
και την ροδοδάκτυλη αυγή
Λίο
Πριν το χάραμα, ένας αέρας Πεχλιβάνης, ψηλά απο τα βουνά , τιμωρός αλλά και παιχνιδιάρης θα φυσήξει , θυμάρι θα μυρίζει, την πυκνή ομίχλη θα διαλύσει και της μοναξιάς την μονοδιάστατη ύπαρξη τούμπα θα γυρίσει. Φύσα αεράκι φύσα μας να πάρει χρώμα η ζωή …….και ότι μας πλήγωσε, ότι μας πόνεσε σαν σκιά να ξεχαστεί.
Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις.
Θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια.
Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν
της μοναξιάς ο κήπος.
Τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν
γύρω απ’ τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν
θα ρέει απ’ τις οθόνες.
Αέρα να ‘σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν
να ‘σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν
να ‘ρθεις να μου την πάρεις,
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν
του κόσμου τη ραστώνη,
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν
το περσινό το χιόνι.
Ολοι οι Ελληνες και φιλέλληνες μαζί στο ίδιο όνειρο θα περπατήσουμε, γιατί αγαπάμε τις ίδιες μουσικές και μιλούμε την ίδια «γλώσσα» και ο άνεμος ο Πεχλιβάνης που σμίγει τις ζωές των ανθρώπων δεν θα φυσήξει τυχαία.
Είμαστε εδώ και αντέχουμε…..και ας φυσάει απο παντού….. μέχρι να ξημερώσει η ροδοδάχτυλη αυγούλα ενός νέου λαμπερού όμορφου κόσμου….
Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές
Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς
Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ’ αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ’ όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ’ εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.
Εχοντας φιλο…τον Ηλιο θεο
και χωρις τα φτερα δεν φοβαμαι…
στα ψηλα τα βουνα να κοιμαμαι…
στο Αιγαιο να δινω φιλια!
«Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
έχω φίλο τον ήλιο Θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό
Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά
Λευτεριά στους ανέμους ζητάω
έχω πάψει να είμαι θνητός
ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω
δίχως σώμα χρυσός αετός
Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά
Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
έχω φίλο τον ήλιο Θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό»
Αγριοι άνεμοι λυσσομανούν και χτυπούν έναν διαφθαρμένο κόσμο βουτηγμένο μέσα στο άγριο ψέμα και την διαφθορά, άγριος καιρός τιτλούχους κακής εποχής θερίζει. Θύμωσαν οι θεοί και η οργή τους θαμπώνει την μέρα. Η Δίκη έχει ήδη αρχίσει, δίκαια θα κριθούν τα ανθρώπινα απο τα άλλα κοπάδια. Σε άγριους σαν και μάς κυρίες και κύριοι γιατί να δείξουν αγάπη και έλεος;;;
Άγριος άνεμος
τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός
τη μέρα στα πέλαγα πάει
Άγριο ψέμα
τον άγριο κόσμο θερίζει
άγρια η βρωμιά
το μέσα μας αργά κερδίζει
Το μέσα μας αργά κερδίζει
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Λαμπερός κάθεται
στο θρόνο του μες στα ουράνια
Δίκαια κρίνονται
τ’ ανθρώπινα απ’ τ’ άλλα κοπάδια
Άγγελοι φεύγουνε
και έρχονται και φέρνουν νέα
Θύμωσε ο Θεός,
κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις
Άγριος δικαστής τη δίκη
έχει ήδη αρχίσει
Σ’ άγριους σαν κι εμάς
αγάπη γιατί να χαρίσει
Αγάπη γιατί να χαρίσει
Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής
Ηλιακοί άνεμοι…..και καταιγίδες….μαλαματένιων λόγων….
σε μαντήλι Ιόνιας Λευκοθέης…τιτλούχοι κατοχής
μη ανοχής..και κυρίως ….. ανατροπής.
Λίο
ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΟΙ ΟΧΘΡΟΙ….. ΦΩΤΙΕΣ ΑΝΑΨΑΝ ΟΙ ΟΧΘΡΟΙ…
Ποιός το κουβάρι του κόσμου θα λύσει, ποιός μαλαματένια λόγια στο μαντήλι βρήκε……..
ΕΛΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΥΡΣΙΝΗ, ΑΕΤΟΜΟΡΦΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΕΨΤΕ!
Ποιηση Οδυσσέας Ελύτης
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ’ αίματα!
Έλληνες….. Φιλέλληνες
«Ελληνες» και ….
Σαββόπουλος – Κωλοέλληνες
Ας απαλλαγουμε λοιπον ,απο τους Ανθελληνες και τους…»Κωλοελληνες», ας ξαναγινουμε πραγματικοι Ελληνες και οχι…»Νεοελληνες»
Και οχι αλλο…Γιωργο…Νταλαρα και ολα τα συναφη…υποκειμενα
😉
Για σένα με τα μαύρα
τα στρας και τα καρφιά
το αγκάθινο στεφάνι
τα ρέιμπαν γυαλιά
για σένα, άγγελέ μου,
θα βγω στο Γολγοθά
θα κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά
Χέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατ
να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ματ.
Είσαι ένοχος νεοέλληνα –ανθέλληνα και δεν δικαιούσαι να λέγεσαι Ελληνας, για όλη τη ζωή που έκανες , για τις επιλογές σου , για τις συνήθειες σου και για τις σκέψεις σου ακόμη. Πάντα χαμερπής και δούλος δεν άφηνες ποτέ κάτι όμορφο να ανθίσει σε αυτή την χώρα, το ποδοπατούσες , το εξευτέλιζες, το χλεύαζες, το χαφιέδιζες.
Τώρα που φάνηκε όλη σου η γύμνια , πάντα χαμαιλέοντας, προσπαθείς να ξεφύγεις και να αποποιηθείς των ευθυνών σου, κάνεις δήθεν την αυτοκριτική σου και ζητάς δημόσια συγνώμη. Είσαι εσύ όμως που έκανες την Ελλάδα ένα ατελείωτο γιουσουρούμ. Μπορεί να κυκλοφορούσες με πανάκριβα αυτοκίνητα αλλά άνθρωπος δεν έγινες ποτέ, παρέμεινες ένας κανίβαλος, έμενες σε βίλες και εξοχικά με πισίνες αλλά ήσουν ένας αστοιχείωτος, αμόρφωτος Νεάντερνταλ.
Όσο για σένα Μελάνθη, με την ξανθιά καούκα Νο 9, είσαι ένοχη γιατί σύρθηκες , για μία θεσούλα , αγκάλιασες σιχαμερά σώματα μπαμπουίνων που πηδούσαν από τα παράθυρα για να μην ξεχάσουν και την καταγωγή τους. Πούλησες και ξεπούλησες τα πάντα και γλεντοκοπούσες στα τραπέζια τους.
Ποτέ δεν θα ξεφύγεις από την νοοτροπία του ραγιά ανθέλληνα, είσαι αναξιόπιστος , γι΄αυτό σε αποστρέφομαι και σε περιφρονώ βαθειά. Αλλά σε λυπάμαι κιόλας γιατί βουτηγμένος μέσα στις ψευδαισθήσεις της απρόσκοπτης ευμάρειας σου, και της σπουδαιότητας σου δεν έβλεπες την πραγματική σου εικόνα. Τώρα η αφύπνιση είναι οδυνηρή και τρέχεις να σωθείς, ο καθρέπτης της εγωκεντρικής ευδαιμονίας σου έγινε χίλια κομμάτια. Τι θα κάνεις τώρα, που οι «φίλοι» σου εξαφανίστηκαν , που είναι η μαγκιά σου, πως θα ζήσεις στην κόλαση που εσύ ο ίδιος έφτιαξες;;;
Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ
αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή μέσ’ στο παχνί.
Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα
μ’ ένα τικ τακ μου ματώνει τ’ αυτιά
όλα με πρόγραμμα όλα με σχέδιο
πρωτοκολλήσανε τον έρωτα
και θες να πετύχω με μια μπαταριά
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
να ‘χεις αγάπη μου λεφτά.
Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά
σου στέλνω μύνημα μ’ ένα ταμ ταμ
να μαγειρεύεις με βιτάμ
κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ
κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ.
Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.
Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.
Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν
φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ
τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κονκ
μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ
μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ
Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ
σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.
Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη……κάστρα γκρεμίζονται…..και τα κλεμμένα με αφθονία, διασκορπίζονται….
Γυρεύουμε για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνουμε φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.
Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, ας γκρεμίσουμε ουρανούς,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή, με ένα όνειρο ατόφιο έτοιμο να εκραγεί και αυτή την φορά σε καλό θα μας βγεί !!!
Φυσαει…ο Ανεμος μιας καινουργιας αρχης…μιας καινουργιας ζωης…εκει στα Ανεμοδαρμενα υψη και πυργους…μιας πριγκιπισας…
«Καινούρια αρχή, με ένα όνειρο ατόφιο έτοιμο να εκραγεί και αυτή την φορά σε καλό θα μας βγεί !!!»
Μία καινούργια αρχή, μία νέα ζωή, ένας καινούργιος κόσμος λαμπερός, όμορφος, Δίκαιος…… ενός λεπτού σιγή για να τον υποδεχτούμε και να τον καλωσορίσουμε!!!
ΧΑΡΑΞΕ!……
ΧΑΡΑΞΕ…… και αυτός ο κόσμος που αλλάζει σαν ένα πουλί που απλώνει τα φτερά του στον αέρα ….και γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα …. δεν θα το πούμε ψιθυριστά αλλά τραγουδιστά για να μην τρομάξεις…..
Ο χορός των άστρων καλά κρατεί, μέχρι να ξημερώσει η ροδοδάχτυλη αυγούλα……
Καυτά τα σώματα
Εφτά τα χρώματα
Τα ξημερώματα
Δες την ίριδα τόξο στην νύχτα
Κοινές οι τύχες μας
Κι οι Αφροδίτες μας
Εννιά οι πλανήτες μας
Και χορεύουν μαζί μας στην πίστα
Αγκαλιά
Και γυρνάμε και πάμε αγκαλιά
Στον χορό των άστρων
Πάντα θα λέμε το ναι
Πουθενά Πουθενά δεν χωράμε
Στη γη πουθενά
Ο χορός των άστρων ΔΙΑ μου
Ας μην πάψει ποτέ
Και ζαλιζόμαστε Παραδινόμαστε
Κι όσο δινόμαστε
δυναμώνει η τροχιά γύρω γύρω
Πετάω και πετάς
Μεθάω και μεθάς
Τι θαύμα ν αγαπάς
Μόλη αυτή την αγάπη τριγύρω
Αγκαλιά
Και γυρνάμε και πάμε αγκαλιά
Στον χορό των άστρων
Πάντα θα λέμε το ναι ( x 2 )
Πουθενά Πουθενά δεν χωράμε
Στη γη πουθενά
Ο χορός των άστρων ΔΙΑ μου
Ας μην πάψει ποτέ
Χορευοντας με ενα Αστερι…παμε μια βολτα στο Φεγγαρι…
Η Ανοιξη μου ψιθύρισε το μυστικό της και ένα χελιδόνι πετώντας μου έκλεισε το μάτι,αστραποβόλησε ο ουρανός μέσα στο αδιάσπαστο γαλάζιο του και ο Ηλιος γλυκός και τρυφερός μου έστειλε τα φιλιά του. Γέμισε η γή χρώματα και ήχους και οι νύχτες μελωδίες και μυρωδιές που ξυπνάνε τις μνήμες μας και τις αισθήσεις μας……χορεύοντας το βαλς των λουλουδιών με συντροφιά τα αστέρια και το φεγγάρι….Καλώς ήρθες Ανοιξη στην ζωή μας και στις καρδιές μας!!!
και ένα τσάμικο να χορέψουμε για την » Ελλάδα που αντιστέκεται τη Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»……. απο του Σουλίου τα βουνα όπου βγαίνει ο Αυγερινός, και ο Ηλιος με δύο φεγγάρια….οι Σουλιώτες ξέρουν να χορεύουν ξέρουν και να πολεμούν…
Και πέφτει στη γη μια Κυριακή,
και η ζωή μια σταγόνα που ονειρεύεται ακόμα
γιατί για χατήρι σου ξημερώνει
βγαίνει η πούλια
βγαίνει ο αυγερινός
γοργοφτέρουγο χελιδόνι
ντύνεται γαλάζια ο ουρανός
και σε υποδέχονται εις τον Ἀλκίνουν Νουν . …μετά των Απολλωνίων κλάδων και δαφνών των Ομηρικών Ραψωδιών