Ο κυρίαρχος των υδάτων Ποσειδών

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ,    αίσθημα, συναίσθημα και γύρω γύρω μια θάλασσα  γαλάζια πλατιά

“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
το θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’  η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου”.

Ο θεός Ποσειδώνας, Ποτίδας-Ποσίδης-Ποσειδάων- Ποτειδάν) ο απόλυτος κύριος των υδάτων, κάθε υγρού στοιχείου. Η θάλασσα, οι ποταμοί. Οι λίμνες , οι χείμαρροι, τα βρόχια νερά, όλες οι πηγές και τα ρυάκια προέρχονται και υπάγονται στον Ποσειδώνα.

Κατοικεί μερικές φορές στον Όλυμπο, στο παλάτι που του έφτιαξε ο Θεός Ήφαιστος, αλλά κυρίως στο παλάτι του βαθιά στην θάλασσα,  που  ο Όμηρος το τοποθετεί κοντά στις Αιγές. Το Αιγαίον, η Αίγινα, το Αίγιο, σημαίνουν την ορμητική κίνηση των κυμάτων  που κατευθύνει η Τρίαινα του. Επίσης Αιγιαλός είναι η παραλία που χτυπιέται από τα κύματα, καθώς και Αίγες είναι τα μεγάλα κύματα.

Σαν άρχοντας της θάλασσας  περνούσε  εκεί τον περισσότερο χρόνο ,  στο μαλαματένιο παλάτι μέσα στον αχανή βυθό της. Κοράλλια και παράξενα κοχύλια στόλιζαν το όμορφο, υποβρύχιο κατάλυμά του. Τεράστια διαμάντια λαμποκοπούσαν και φωτιζόταν έτσι ο σκοτεινός βυθός. Χιλιάδες χρυσόψαρα τον ακολουθούσαν παντού και φρόντιζαν να είναι περιποιημένος ο γαλάζιος χιτώνας του. Στην είσοδο του παλατιού δυο τεράστιοι θαλάσσιοι ιππόκαμποι φρουρούσαν άγρυπνα μέρα νύχτα. Όταν ο σεβαστός άρχοντας των βυθών έβγαινε από το ανάκτορό του για ν’ ανέβει στην επιφάνεια, όλα τα κήτη του Ωκεανού τον αναγνώριζαν  και παραμέριζαν για να περάσει.
Η κυριαρχία του στη γη δηλώνεται  από την προσωνυμία  Γαιήοχος αυτός που κατέχει τη γη, κοσμοκράτορας,   από Ενοσίχθων, Εννοσίγαιος ,από το ένοσις = σεισμός, κίνηση και γαία,  αυτός που κινεί, ταράζει την γη και προκαλεί  σεισμούς  αλλά και Μοχλευτήρ, Σεισίχθων, Δαμασίχθων, κλπ. Στον ομηρικό ύμνο αναφέρεται επίσης ως γαίης κινητήρ .

Ο Ποσειδώνας λεγόταν και Ελικώνιος γιατί παρέμεινε για μεγάλο διάστημα στην Ελίκη , σε μία παραλία της Αχαΐας.

Ο  τόπος των Δελφών ανήκε αρχικά από κοινού στον Ποσειδώνα και την Γη πριν περάσει στον Θεό Απόλλωνα, και σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Θεός Ποσειδών ήταν ένας από τους επιστάτες του χρησμού στους Δελφούς προτού να τους αναλάβει ο Ολύμπιος Απόλλων.

Οι δύο θεοί  λειτουργούν μαζί στον αποικισμό, ο Απόλλων παρέχει την έγκριση για την εγκατάσταση ανθρώπων σε αποικίες, ενώ ο Ποσειδών βοηθά δίνοντάς τους το εξαγνιστικό ύδωρ για την θυσία που αφορά την ίδρυση της αποικίας, και τον θεωρούσαν και θεμελιωτή των οίκων τους, επικαλούμενοι την προστασία του για τη σταθερότητα του εδάφους και την ασφάλεια των κτισμάτων. Έτσι λατρεύεται και ως Εδραίος, Ασφάλειος, Θεμελιούχος, Τειχοποιός, κλπ.
Πάνω στο χρυσό άρμα του και με τη συνοδεία δελφινιών, ιππόκαμπων, γοργονών, και θαλάσσιων θεοτήτων σκίζει τα νερά, κρατώντας στα χέρια του την τρίαινα. Το όπλο αυτό ήταν δώρο κατ’ άλλους των Κυκλώπων, κατ’ άλλους των Τελχινών και το χρησιμοποίησε στην Γιγαντομαχία. Από τότε το κρατά συνέχεια και μ’ αυτό άλλοτε ανακινεί την θάλασσα, δημιουργώντας τεράστια κύματα και φοβερές τρικυμίες,  άλλοτε την γαληνεύει. Γι’ αυτό και προσφωνείται Ποντομέδων (από το πόντος και μέδω = κυβερνώ), Αλίδουπος (από το αλς και δούπος= κρότος, βουητό), Βαρύκτυπος, Κυμοθαλής, Κοσμοσείτης.

Οι ναυτικοί έκαναν πάντα σπονδές σε αυτόν πριν το ταξίδι τους, για να έχουν ήρεμη θάλασσα και ασφαλή επιστροφή στο σπίτι τους.

Αγαπημένα σύμβολα του θεού μετά την τρίαινα ήταν το ψάρι και ιδιαίτερα ο τόνος, το δελφίνι  ο ταύρος και το άλογο.

Η σχέση του Θεού Ποσειδώνα με το άλογο αναφέρεται σε πολλούς μύθους. Σύμφωνα με τον θεσσαλικό μύθο, ο Θεός άφησε να προβάλλει ο πρώτος ίππος στον κόσμο κτυπώντας με την τρίαινά του το βράχο, γι’ αυτό και προσφωνείται και Πετραίος.

Στην ίδια περιοχή υπάρχει η παράδοση ότι ο Θεός ενώθηκε με μια κόρη του Αιόλου, την Μελανίππη ( μαύρη φοράδα), την οποία πλησίασε με την μορφή ίππου.
Σε πολλά μέρη της Αρκαδίας, όπως στην Λυκόσουρα, Μαντίνεια,  Φενεό  έχει το προσωνύμιο Ίππιος,  αυτός που αγαπάει τους ίππους.

Κατά τον μύθο της ένωσής του με την Θεά Δήμητρα (Γη-μήτηρ)  εκείνη, προσπαθώντας να τον αποφύγει, μεταμορφώθηκε σε φοράδα και εκείνος σε άτι και από την ένωσή τους γεννήθηκε ο ίππος Αρ(ε)ίων. Επίσης από την ένωσή του με τη Μέδουσα βγήκε το φτερωτό άλογο Πήγασος, ενώ στον μύθο του διαγωνισμού με την Θεά Αθηνά , αφού όταν κτύπησε με την τρίαινά του τον βράχο, ξεπήδησε ένα άτι και ανέβλυσε αλμυρό νερό.

Ο σύνδεσμος  του Ποσειδώνα με το άλογο γίνεται τόσο στενός που δεν νοείται γιορτή χωρίς ιπποδρομίες. Στην πόλη Ογχηστός στην Βοιωτία, που ήταν τόπος λατρείας του θεού, υπήρχε άλσος όπου γινόταν ιπποδρομίες, όπως μας αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα Β, 506

Όσο για το σύμβολο του Ταύρου ,ο ίδιος ο θεός είναι που υποκινεί τους Ταύρους της Κρήτης και του Μαραθώνα για να δοκιμαστούν οι Ήρωες Θησέας και Ηρακλής
Παρά τις κάποιες διαφορές που είχαν με τον Δία , ο Ποσειδώνας στάθηκε στο πλευρό του και στην Τιτανομαχία και τη Γιγαντομαχία. Επίσης βοήθησε τον αδερφό του και σε άλλες περιπτώσεις. Γαλήνεψε τη θάλασσα για να περάσει ο Δίας  μετά την αρπαγή της Ευρώπης. Βοήθησε τη Λητώ να βρει το νησί Δήλος για να γεννήσει τα παιδιά του, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Τέλος υποστήριξε την Ιώ,  όταν την καταδίωκε η Ήρα.

Νόμιμη σύζυγος του θαλασσινού θεού είναι η Αμφιτρίτη, μια από τις κόρες του Νηρέα, την οποία   ο θεός  καθώς περνούσε από τη Νάξο την συνάντησε και την ξεχώρισε για την ομορφιά και τη χάρη της  ανάμεσα στις αδελφές της Νηρηίδες που έπαιζαν στην ακτή μ’ ένα πολύχρωμο τόπι. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, την απήγαγε και την οδήγησε σε μια σπηλιά όπου την παντρεύτηκε και έσμιξε μαζί της.

Υπάρχει όμως μια διαφορετική εκδοχή που περιγράφει πιο επεισοδιακά το θεϊκό ζευγάρωμα, γιατί η Αμφιτρίτη δεν ήθελε τον θεό , αντιστάθηκε κατάφερε να του  ξεφύγει,  και χάθηκε στα βαθειά νερά της θάλασσας.  Μάταια την έψαχνε λυπημένος παντού και καθώς καθόταν σκεφτικός πάνω σ’ ένα βράχο, τον πλησίασε ένα δελφίνι που βρήκε  την Αμφιτρίτη, κοντά στην Αφρική στην περιοχή του Άτλαντα και με  παιχνίδια κατάφερε να την παρασύρει και την οδήγησε μπροστά στον Ποσειδώνα. Από την ένωση τους γεννήθηκαν ένας γιος, ο Τρίτωνας, και δυο κόρες, η Ρόδος και η Βενθεσικύμη.

ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ ,σημαίνει τρείς φορές περιβολή της Γης, καθώς επίσης από την ρίζα ΤΕΡ, που θα πεί φθείρω , όπως το νερό φθείρει καθώς χτυπά και αλλοιώνει .  Ονομάζεται επίσης Κλυτόν Αμφιτρίτην, κυανώπιδα , με γαλανούς οφθαλμούς αγάστονον Θεάν

Ο θαλασσινός θεός είχε πολλές σχέσεις με θεές, νύμφες και θνητές και θεωρούνταν πατέρας μερικών φοβερών τεράτων, αλλά άφησε  και απογόνους που ήταν τιμημένοι ήρωες, γενάρχες σημαντικών οικογενειών και ιδρυτές πόλεων.

Ο  Θησέας, θεωρούνταν γιος του Ποσειδώνα και της Αίθρας που τη συνάντησε στο νησί Θήρα.

Από τη Μελανίππη ο θεός απέκτησε δυο δίδυμους γιους, τον Βοιωτό και τον Αίολο, που  έγιναν επώνυμοι ήρωες της Βοιωτίας και της Αιολίας.

Σημαντική είναι και η σχέση του με την Τυρώ απέκτησε δυο γιους, τον Πελία που  βασίλεψε στη Θεσσαλία και τον Νηλέα  που εγκαταστάθηκε στη Μεσσηνία και ίδρυσε την Πύλο.

Με την Κλειτώ απέκτησε τον Άτλαντα, από τη Μελανθώ τον Δελφό, που έδωσε το όνομά του στους Δελφούς, από την Κέρκυρα τον Φαίακα και από τη Ρόδη τον Ιαλυσσό, τον Κάμειρο και τον Λίνδο, που έδωσαν τα ονόματά τους στις τρεις πιο σημαντικές πόλεις της Ρόδου.

Οταν ο θεός συνάντησε  τη Μέδουσα, η οποία ανήκε στη γενιά των Κενταύρων και είχε εξαιρετική ομορφιά ,μη μπορώντας ν’ αντισταθεί στο ερωτικό του πάθος, μεταμορφώθηκε σε άλογο για να σμίξει μαζί της και μάλιστα κοντά σε έναν  ναό της θεάς  Αθηνάς.

Η θεά εξοργίστηκε  και μεταμόρφωσε  την Μέδουσα σε φοβερό τέρας που αντί για μαλλιά είχε δηλητηριώδη φίδια, που  εξόντωσε αργότερα, ο Περσέας, με την βοήθεια της.

Από την ένωσή τους του Ποσειδώνα και της Μέδουσας γεννήθηκαν ο Χρυσάορας, πατέρας του τρισώματου γίγαντα Γηρυόνη, και το φτερωτό άλογο Πήγασος.

Ο Ποσειδώνας ζευγάρωσε επίσης και  με τη Γη και από το σμίξιμο αυτό προήλθε  ο γίγαντας  Ανταίος, ήταν άτρωτος όσο άγγιζε τη μητέρα του, τη Γη και  βασίλεψε στη Λιβύη. Όποιος ξένος πατούσε το πόδι του στη χώρα του ήταν καταδικασμένος να πεθάνει. Ο Ηρακλής όταν  αποζητούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, πέρασε από τη Λιβύη, πάλεψε μαζί του και τον έπνιξε σηκώνοντάς τον στον αέρα και καθιστώντας τον έτσι αδύναμο.

Οι περισσότεροι από τους ληστές που σκότωσε ο Θησέας πηγαίνοντας από την Τροιζήνα στην Αθήνα είχαν πατέρα τους τον Ποσειδώνα. Ο Σκίρωνας, ο Σίνης, ο Προκρούστης και ο Κερκύονας βρήκαν τρομερό θάνατο με τον ίδιο τρόπο που κι αυτοί βασάνιζαν τους περαστικούς, αφού πρώτα τους λήστευαν.

Ο πιο γνωστός γιγαντόμορφος γιος του θεού ήταν ο Κύκλωπας Πολύφημος, από το σμίξιμό του με τη Νύμφη Θόοσσα,  και προσωποποιεί την τυφλή και κτηνώδη δύναμη που στερείται οποιουδήποτε ίχνους λογικής. Ο Όμηρος μας αφηγείται το πάθημά του από τον Οδυσσέα, που τον ξεγέλασε λέγοντάς του ότι τον λένε Κανένα. Ο Ποσειδώνας όμως καταδίωξε το βασιλιά της Ιθάκης αλύπητα, κατά τη δεκάχρονη πορεία του για την πατρίδα.

Γιος του θαλασσινού άρχοντα και της Σκαμανδροδίκης θεωρείται και ο Κύκνος. Αυτός έχασε τη ζωή του μετά από πολύωρη πάλη με τον Αχιλλέα και μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο πτηνό. Επίσης, ο γίγαντας Ωρίωνας προήλθε από το ζευγάρωμα του θεού με την Ευρυάλη, την κόρη του Μίνωα. Έδωσε μάλιστα στο γιο του το χάρισμα να περπατά πάνω στα κύματα της θάλασσας. Παιδιά του  ήταν και οι Αλωάδες, Ώτος και Εφιάλτης, από το ζευγάρωμά του με την Ιφιμέδεια.

Οποια πόλη διεκδικούσε, την έχανε από κάποιον άλλον Θεό. Την Αθήνα από την Θεά Αθηνά, το Άργος από την Θεά Ήρα, την Κόρινθο από τον Θεό Ήλιο και την Θεά Αφροδίτη (τελικά όμως την μοιράστηκε μαζί τους και κράτησε την περιοχή του Ισθμού), την Αίγινα από τον Θεό Δία, τους Δελφούς από τον Θεό Απόλλωνα, τη Νάξο από τον Θεό Διόνυσο.

Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι τον τιμούσαν και τον σέβονταν και ναοί του υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα. Ο θαλασσινός θεός λατρευόταν σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Ναοί του υπήρχαν στα περισσότερα ακρωτήρια, όπως στο Σούνιο, στο Ταίναρο, στον Μαλέα , ο Πόρος, ο Τάρας, η Μαντινεία, η Ποσειδωνία, η Κόρινθος, η Τήνος .

Ήταν ο κυριότερος θεός των Μινυών, αφού ο Μινύας ο ηγέτης τους ήταν γιος του Ποσειδώνα
Οι Μαντινείς τον θεωρούσαν πολιούχο Θεό τους και είχαν τρίαινες επάνω στις ασπίδες τους.

Χρώμα του το βαθύ γαλάζιο  και το κοραλλί και ιερός αριθμός του το 8 ,γι’ αυτό και του αφιέρωναν την 8η μέρα κάθε μηνός

Ο Ποσειδών  συμβολίζει την αέναη κίνηση και τη ρευστότητα –όπως ακριβώς είναι η φύση του υγρού στοιχείου και κατ’ επέκταση τον κόσμο των συναισθημάτων. Και αυτό γιατί τα συναισθήματά μας δεν βρίσκονται ποτέ σε μια μόνιμη κατάσταση αλλά μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ψυχικές νόσοι αποδίδονταν στον μεγάλο αυτό Θεό που κινεί τα ανθρώπινα συναισθήματα με την τρίαινά του όπως τα ύδατα των ωκεανών.

Τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος.

Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης,  κ. ά.) στέκονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα του βίου για να μας καταπνίξουν, καθώς   η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας.

Τα τέρατα αλληγορούν την ψυχική  παραμόρφωση, που επιφέρει η κακία  στον άνθρωπο. Η απουσία έρωτος, ενδιαφέροντος, στοργής, τρυφερότητας και από την άλλη, εγωπάθεια, εξουσιασμό, λαγνεία και δοκησισοφία, απωθημένα συναισθήματα και σκέψεις συγκρούονται ανεξέλεγκτα  μεταξύ τους  δεσμεύουν τον άνθρωπο  και δημιουργούν μίση έριδες και αχαλίνωτα πάθη στην ψυχή του.  Ο ψυχικός του βίος παραπαίει μεταξύ των δύο αντιθετικών τάσεων , η υπερίσχυση της Λογικής ή του Συναισθήματος.

Ο ποσίδεσμος Ποσειδών δένει τους πόδας και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο την ελεύθερη μετακίνηση  , να περάσει στην αντίπερα όχθη για να αντιληφθεί μία άλλη άποψη και θέαση των πραγμάτων, παρά μένει καθηλωμένος στις δικές του συναισθηματικές εξαρτήσεις.

Είναι φανερό ότι τα πόδια ανήκουν στην επικράτεια του Θεού εφόσον ο Σωκράτης λέγει στον «Κρατύλο» Ο Ποσειδών είναι ποσίδεσμος, δένει τα πόδια των θνητών για να μην χρησιμοποιούν την λογική αλλά μόνο το συναίσθημα, του οποίου ο ίδιος είναι ο Αρχων.

«Λοιπόν το όνομα Ποσειδών δόθηκε από κάποιον που ενώ βάδιζε τον σταμάτησε η φύση της θάλασσας και δεν τον άφησε να προχωρήσει παραπέρα, αλλά του έγινε δεσμός στα πόδια του. Και έτσι ονόμασε Ποσειδώνα τον θεό ως δένοντα τα πόδια «ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ»

ΠΟΣΕΙΔΩΝ   , ο  ΠΟΔΩΝ ΣΕΙΩΝ , ο σείων δια των ποδών του όχι μόνο την Γή σαν γαιήοχος αλλά και την ψυχή του θνητού προκαλεί σεισμούς καταστροφικούς στο συναισθηματικό του πεδίο.

Ο Ποσειδών όμως στα ανώτερα πεδία συνειδητότητας ,σαν μυσταγωγός αποκαλύπτει δια του χορού των ποδών, των συνδεδεμένων με τον ΚΟΣΜΙΚΟΝ ΡΥΘΜΟ  . Π + ΟΥΣ. Είναι η ανώτερη ενέργεια του Θεού που συλλαμβάνει η εσωτερική ακοή του ανθρώπου.

Ο τελετουργικός χορός, έκφραση των ανωτέρων κόσμων, διοχετεύεται από τον Ποσειδώνα μέσω του συναισθήματος και του ρυθμού στη  ψυχή.

Ο ΡΥΘΜΟΣ είναι η πρώτη ιδιότητα της Μουσικής και η πρώτη κινητοποίηση της ψυχής, γίνεται δια της ροής του ήχου και συλλαμβάνεται με το αυτί (ΟΥΣ).

Ο Ρ+ΟΥΣ του ρυθμού κινητοποιεί τον θυμόν , που έχει την σημασία του συναισθήματος , ενεργοποιείται από τον ρυθμό και εκφράζεται μέσω του ΜΥΘΟΥ (ΛΟΓΟΣ).

Η λέξη ΡΥΘΜΟΣ έχει μία κυκλική φορά επαναλαμβανόμενη εις το διηνεκές

ΡΥΘΜΟΣ=ΟΥΣ+ΡΟΥΣ+ΘΥΜΟΣ+ΜΥΘΟΣ+ΘΥΜΟΣ+ΡΟΥΣ+ΟΥΣ= ΡΥΘΜΟΣ

Αυτή η μεγαλειώδης πομπή των λέξεων δια του ρυθμού συνέχεται στις Ιερές τελετές των μυστηρίων, με επίσημες πομπές, συμβολικές χειρονομίες και με πρόσωπα που ενέπνεαν το δέος και τον σεβασμό στις ψυχές.

Ο χορός των Μουσών και των Νυμφών, οι οποίες συνοδεύουν τις παραστάσεις του Απόλλωνα και οι οποίες ευφραίνουν την ψυχή του Διός στα ανάκτορα του Ολύμπου, είναι ο συνδετικός λόγος της ψυχής με τα ανώτερα πεδία.

Αυτός ο ρυθμός, Ποσειδώνιος ιδιότητα, είναι που αναιρεί τον ποσίδεσμο, το δέσιμο των ποδιών και απελευθερώνει την ενορατική ψυχή δια του ρυθμού της κίνησης των ποδιών. Συνεπώς δια μέσω της Μουσικής και του Χορού παρατηρείται μία επαφή του συναισθηματικού στοιχείου, το οποίο συνδεόμενο με του ωτός (αυτί) φέρνει σε συνομιλία τα δύο άκρα, το συναίσθημα με την νόηση, δηλ, τα δύο αδέλφια, τον Δία και τον Ποσειδώνα.

Ν+ΟΥΣ    Π+ΟΥΣ     Ρ+ΟΥΣ Οι δύο μεγάλοι αδελφοί του Πυρός και του Ύδατος φέρουν την ισορροπία στο ανθρώπινο όν δια μέσω του στοιχείου του Αέρα

Οι μικροί και οι μεγάλοι τύραννοι που συναντούμε στην ζωή μας, ξέρουν και έχουν την δύναμη και την εξουσία να ελέγχουν τον ψυχικό μας κόσμο και να τροφοδοτούν τα συναισθήματά μας .Έτσι είτε με τον φόβο, την οργή, την λύπη, τον οίκτο καταφέρνουν να μας εξουσιάζουν να παραλύουν την λογική μας και να δημιουργούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Κάποιοι μάλιστα κατάφεραν να ιδρύσουν αυτοκρατορίες, δυναστείες , και θρησκείες , και να σέρνουν αιώνες τώρα ολόκληρη την ανθρωπότητα σε θάλασσες σκοτεινές , με  θεωρίες πέρα από κάθε λογική, ελέγχοντας έντεχνα και από ότι αποδείχθηκε αποτελεσματικά  τους ανθρώπους τσακίζοντας τους κυριολεκτικά στους βράχους της παράνοιας.

Μόνο  η Σοφία της Αθηνάς , τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο, μπορεί να καθοδηγήσει την λογική μας, περιορίζοντας την δράση του Ποσειδώνος, δήλα δή τα συναισθηματικά μας τέρατα.

Όπως η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωικές ψυχές Οδυσσέα ,Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη,  κ. ά., έτσι και  εμείς, καθ’ ομοίωσίν των ,  ας δώσουμε την προσωπική μας μάχη, στην καθημερινότητα μας,  με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής Κοσμικής Δικαιοσύνης , για να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας, να θωρακίσουμε τα συναισθήματά μας με την Ασπίδα της και να προστατέψουμε το Νού μας με την Περικεφαλέα της. Και όπως λέει  ο Καβάφης αυτά ποτέ δεν θα τα συναντήσουμε αν δεν τα κουβαλάμε μέσα μας.

Η ανθρωπότητα ύστερα από αιώνων ταλαιπωρίας  και οδυνών θα αυτοθεραπευτεί, θα αποτινάξει κάθε τι που την καταδυνάστευε και την υποδούλωνε . Ο καινούργιος Άνθρωπος στην νέα εποχή που ξημερώνει , θα είναι δυνατός, ψυχικά υγιής και νοητικά άτρωτος.

 

Καιρός για τα Νίπτρα και τον εξευμενισμό του  Ποσειδώνος

Η ΠΑΡΕΑ